Het stel wilde eens praten over hun samengesteld gezin. Ze hadden enkele jaren samen gewoond en hadden besloten dat ze weer apart gingen wonen. Bijna op de automatische piloot reageerde ik met “wat jammer voor jullie”. Mijn ervaring is dat de meeste mensen liever geen LAT-relatie willen en het zien als een soort 2e keus. Maar zij vonden het helemaal niet jammer…. Het gaf hen beiden rust.
De situatieschets
Mevrouw had geen kinderen, hij had er drie: één zoon en twee dochters. De “problemen” (als je daar al van kon spreken), gingen vooral over de oudste dochter (17 jaar). De houding van het meisje was verre van actief, ze hing maar op de bank, de hele dag met een gsm voor haar neus. Niet vreemd, dat doen alle meiden op de leeftijd zul je denken….
Ingehouden boosheid
En inderdaad begreep men het wel, maar met name de vriendin van vader had haar boosheid ingehouden (inderdaad omdat ze het begreep), zó lang en zó hevig, dat ze nu op ontploffen stond, telkens als ze haar weer zag liggen op die verdomde bank…. Tsja.
Zelf waren zowel vader als zijn vriendin zeer harde werkers, die allebei veel energie stopten in “alle ballen in de lucht houden”. En vriendin kon het dus niet áánzien…. Vader eigenlijk ook niet zo goed, maar omdat het zijn dochter was lukte het hem om niet iedere keer boos te worden. Als hij dochter uiteindelijk iets vroeg dééd ze het wel (na het gebruikelijke uitstellen: doe ik zó.).
Goed contact, geen felicitatie
Toch hadden de dochter en de vriendin van vader een prima contact, dochter vond het heel gezellig als de vriendin met haar iets ging doen (en niet zozeer om te profiteren). Het was daarom vreemd dat dochter de verjaardag van de vriendin haar niet feliciteerde en ook geen cadeautje kocht, terwijl dat andersom wél gebeurde. Vader had dan altijd boos gereageerd op dochter. Er veranderde echter steeds niks.
Een eerste verandering
Ik adviseerde vader om te zeggen dat het hem verdriet deed als dochter zijn vriendin niet feliciteerde i.p.v. zeggen “doe niet zo onfatsoenlijk”. Dochter wilde haar vader geen verdriet doen en zijn vriendin evenmin. Dus de volgende keer kwamen dat cadeautje en de felicitatie er wel. Dat was de eerste stap tot verbetering. Ze kwamen nog een keer terug voor wat kleine andere dingetjes en daarna sloten we de hulpverlening af.
Toch gaan vader en zijn vriendin niet meer samen wonen. Het is goed zo.
