Mevrouw had twee kinderen, een meisje van 8 en een zoontje van 6 jaar. Samen met haar huidige vriend had ze onlangs ook een kindje gekregen. Haar vriend was steeds heel lief, geduldig en begripvol geweest naar haar kinderen. Ze had dus ook zeker geen problemen verwacht, toen ze zwanger raakte.
Verandering
Maar na de geboorte van hun kindje samen veranderde zijn houding naar haar kinderen. Ze zag steeds vaker dat hij kortaf op haar kinderen reageerde, terwijl hij heel liefdevol omging met het kleine meisje van hun samen. Het deed haar pijn maar ze merkte ook dat de kinderen het ook aanvoelden. Haar dochtertje had gezegd dat ze hem niet lief meer vond.
Onderling konden de kinderen het goed vinden. De twee oudsten waren bijzonder trots op hun nieuwe zusje en over het algemeen waren ze vreselijk zorgzaam. Het kleintje kreeg ook van hen veel aandacht en liefde.
Eigen/niet eigen
Mevrouw had enkele keren geprobeerd dit onderwerp ter sprake te brengen, maar dat eindigde steeds in ruzie. Ze twijfelde steeds vaker of ze er wel goed aan hadden gedaan om nog een kindje erbij te nemen. Ook de moeder van haar vriend maakte duidelijk verschil tussen haar “eigen” en “niet eigen” kleinkinderen. Voorheen was dat niet zichtbaar geweest. Oma had slechts één kind.
Zorgen over de toekomst
De kinderen hadden nog niet erg gemerkt dat ze nauwelijks gezien werden door oma, maar mevrouw merkte het wel. En hoe zou dat gaan met cadeautjes? Het zijn toch allemaal kinderen? Háár moeder maakte geen verschil, maar voor deze oma was er ook minder verschil (allebei “eigen”).
Wat te doen: in elk geval het verschil erkennen!
Voorzichtig had ze een opmerking gemaakt tegen haar vriend over de rol van de oma’s, maar hij leek het niet te begrijpen (of wou het niet begrijpen?) en ze had maar snel haar mond gehouden. Mevrouw dacht steeds vaker: als ik dit laatste kindje niet gehad had, zou ik nog terug kunnen naar een eigen leven….. nu niet meer. Zij vroeg me wat te doen. Uiteraard heb ik hen beiden nodig om te zien waar de mogelijkheden zitten.
Er zijn veel mensen die denken geen verschil te voelen tussen een eigen kind en een kind wat niet van jezelf is. Dat lijkt zo, tótdat het nieuwe kind er is. Dan voel je soms ineens het verschil.
Kop in het zand
De kop in het zand steken en doen alsof het verschil er niet is, levert in elk geval niks op. Als je er eerlijk over praat, kun je naar oplossingen zoeken. Uiteraard blijven de verschillen, maar hoe je ermee omgaat kan toch een groot verschil maken. Komt u er niet uit: maak een afspraak met de #stiefgezincoach #Veghel.
