Vader woont op enige afstand van haar eigen woonplaats en zij ziet hem weinig, omdat zij zich niet welkom voelt bij hem. Vader heeft zich weinig bekommerd om de kinderen en het was dus ook niet vreemd dat Alex met open armen werd ontvangen. Nu Alex al enkele maanden bij hen in huis woont wordt hij “een gewoon mens”. En gewone mensen, daar mankeert af en toe wat aan. Gewone mensen worden af en toe boos, zijn soms moe en kunnen niet altijd gezellig en grappig zijn.
De moeder van de kinderen zit er voor haar gevoel tussenin. Kiest zij partij voor de kinderen dan voelt Alex zich afgevallen, kiest zij voor Alex dan krijgt ze last van schuldgevoelens omdat ze vindt dat ze haar kinderen tekort doet. Gelukkig kon ik hen wat tips geven waardoor zij hierover gemakkelijker konden praten. In dergelijke gevallen is het belangrijk om samen “het opvoedingsbeleid” te bespreken, in afwezigheid van de kinderen. Ook ergernissen over het niet nakomen van dit beleid, of het verkeerd handelen, moeten zonder aanwezigheid van de kinderen worden besproken. Kinderen voelen direct aan als hierover meningsverschillen zijn en zullen dat uitbuiten.En dit is nog maar een “gemakkelijke” vorm van samenstelde gezinnen. In dit gezin waren de problemen heel snel opgelost, maar soms is er al jaren een rotsfeer en dan moet men echt maatregelen nemen om dit probleem te doorbreken. Dat kan meestal toch wel op een vrij eenvoudige manier. Je moet er alleen opkomen.
